To fizjologiczne zdarzenie jest odpowiedzią organizmu na punkty ucisku. Uprzęże mają różne cechy konstrukcyjne, ale większość z nich wywiera ucisk na górne partie nóg.

Ponadto w większości systemów powstrzymywania spadania zalecane lub wymagane jest stosowanie amortyzatorów lub ograniczników w celu spowolnienia opadania spadającego ładunku lub ofiary. Pomaga to również zmniejszyć znaczenie początkowego uderzenia i kompresji dla ofiary oraz dla kotwic i sprzętu, do którego jest przymocowana.

Jak zatem uraz zawieszenia odgrywa bezpośrednią rolę w tej sekwencji ratunkowej i jak sobie z nim radzimy jako ratownicy? Oto sześć kroków do zmniejszenia tego ryzyka dla ofiar.

1. PRACUJ SZYBKO

Nie ma ostatecznego harmonogramu powstawania i rozwoju urazu zawieszenia. Istnieje kilka czynników przyczyniających się do tego, w tym otyłość, choroby układu krążenia, warunki środowiskowe, dodatkowe urazy, wstrząs i wiek. Jednak w typowy dla ratowników sposób należy zakładać najgorsze i pracować nad zminimalizowaniem lub złagodzeniem najgorszego scenariusza.

Udokumentowane przypadki śmierci z powodu urazu spowodowanego podwieszeniem wystąpiły w ciągu niespełna 30 minut podwieszenia bez ruchu. To dość szybko i wymaga od wszystkich ratowników efektywnej pracy.

Postaraj się jak najszybciej ocenić poszkodowanego z odległej perspektywy wizualnej lub werbalnej i spróbuj ocenić jego zdolność do poruszania się i zmiany ciężaru ciała. Jeśli jest nieprzytomny lub unieruchomiony, zegar tyka.

Rozpoznaj również wczesne objawy urazu zawieszenia. Jeśli ofiara wydaje się zdezorientowana i ospała, a Ty możesz wykluczyć uraz głowy lub niepowiązany nagły wypadek medyczny, to najprawdopodobniej przyczyną jest uraz zawieszenia i sytuacja szybko się rozwija.

Jeśli ofiarę można słownie poinstruować, aby przesunęła ciężar ciała, odchyliła się do tyłu w uprzęży i utrzymała nogi w ruchu, jest to pierwszy krok w kierunku dobrego wyniku i pozwoli ekipie ratunkowej zyskać na czasie.

2. DOSTĘP DO POSZKODOWANEGO

Szybko ustal, czy dostęp do poszkodowanego będzie możliwy przez pobliskie okno, z platformy powietrznej czy z dachu. Każde z tych podejść wymaga innej konfiguracji i innego obciążenia narzędziami. Tutaj skoncentrujemy się na zastosowaniu na dachu.

Ratownicy będą musieli dostać się na dach i założyć odpowiednie kotwice. Nie zawsze jest to tak łatwe, jak się wydaje. Dachy komercyjne mogą mieć ograniczoną liczbę kotwic, co może powodować niepewność i podejmowanie decyzji o niedostatecznie zaprojektowanym podwieszeniu.

Unikaj wizji tunelowej i poszukaj pojedynczego, odpornego na bomby punktu kotwiczenia. Takie kotwy często nie występują na dachach i mogą spowodować, że ratownicy wybiorą rurę wentylacyjną lub coś, co może nie zapewnić odpowiedniej wytrzymałości i niezawodności. Bądź przygotowany na nieszablonowe myślenie i przyjdź przygotowany.

Dodatkowa lina jest zawsze dobra, gdy jesteś na dachu. Lina może być używana do owijania struktur i wielu elementów w celu stworzenia niezawodnych systemów kotwiczących. Punkt dostępu do dachu prawie zawsze będzie stanowił przejście do większej liczby opcji kotwiczenia, podobnie jak penthouse'y wind lub inne konstrukcje dachowe oparte na użyteczności.

Po ustanowieniu kotwy należy przygotować się do odbioru. Zazwyczaj wymaga to jednej liny głównej i asekuracji. Następną decyzją jest to, czy założyć stały czy ruchomy hamulec. W środowisku ratowników toczy się na ten temat wiele dyskusji.

Stały hamulec oznacza, że do górnej kotwicy bocznej przypięty jest przyrząd do kontroli zjazdu, a ratownik będzie opuszczany do ofiary. Zaletą tego rozwiązania jest to, że ratownik nie musi zarządzać urządzeniem i może swobodnie używać obu rąk podczas całej sekwencji.

Dodatkowo, pod ratownikiem nie wisi lina, ponieważ jest on przymocowany do końca liny. Może to być istotną zaletą podczas pracy na ekstremalnych wysokościach, szczególnie przy silnym wietrze.

Wadami są komunikacja i przemieszczanie się. Ratownik i operator opuszczania muszą utrzymywać stałą łączność, aby bezpiecznie i efektywnie zarządzać prędkością zjazdu oraz punktami zatrzymania i zjazdu.

Może to być trudniejsze niż się wydaje. Silny wiatr wirujący wokół wysokiego budynku może utrudniać komunikację werbalną, wymagając utrzymywania linii wzroku na krawędzi i sygnałów ręcznych do komunikacji.

Ruchomy hamulec umieszcza urządzenie sterujące zjazdem wraz z ratownikiem, tak że porusza się on po stałej linie, która została opuszczona na ziemię. Zaletą tego rozwiązania jest to, że ratownik ma pełną kontrolę nad swoją pozycją na ścianie oraz prędkością i ruchem na linie. Nie ma opóźnień w wydawaniu poleceń i komunikacji.

Wadą jest to, że ratownik musi zarządzać urządzeniem, co może stać się wyzwaniem, gdy napotka spanikowaną ofiarę, która skacze lub sięga po niego.

Również cała lina zwisająca poniżej ratownika musi być pilnowana i może stanowić dodatkowe wyzwanie dla ratownika. Wiatry mogą zabrać biegnącą linę i owinąć ją wokół drugiej ściany budynku, a na ekstremalnych wysokościach sam ciężar liny wymaga bardziej zaawansowanych umiejętności zjazdowych.

Oba podejścia powinny znajdować się w twoim zestawie narzędzi i być stosowane w zależności od zdarzenia, ofiary i doświadczenia ratownika.

3. ZABEZPIECZENIE POSZKODOWANEGO

Ratownicy powinni zatrzymać zjazd nieco powyżej poszkodowanego. Wykonaj pierwsze mocowanie zabezpieczające, aby zabezpieczyć poszkodowanego. Można to zrobić na wiele sposobów, ale często robi się to poprzez wstępne zamocowanie asekuracji.

Gdy ratownik wpina się po górnej stronie, załóż ósemkę na koniec asekuracji. Będzie to punkt wpięcia ofiary. Następnie wyciągnij z ósemki linę o długości jednego ramienia i zawiąż węzeł na linii środkowej.

Długość liny musi być odpowiednia do odległości, jaka będzie pomiędzy punktem wpięcia ratownika a punktem wpięcia poszkodowanego; długość ramienia zmieści większość taśm do podbierania lub mini systemów wyciągowych do asekuracji poszkodowanego i zagospodarowania szczeliny.

Do tego węzła często używa się motylka, ponieważ jest on przeznaczony do obciążania trójstronnego. Następnie przymocuj węzeł śródliniowy lub motylkowy do łącznika uprzęży ratownika, a ogon węzła z figurą ósemki do pętli ratownika.

Gdy ratownik dotrze do poszkodowanego, odpina węzeł ósemkowy i łączy go z łącznikiem uprzęży poszkodowanego. Ze względu na szybkość, wolę używać sprzętu do tego połączenia w takich scenariuszach. Inne opcje to dedykowana asekuracja dla poszkodowanego i różne urządzenia do przechwytywania postępów, które można wpiąć do liny głównej lub asekuracyjnej ratownika.

4. PRZENOSZENIE POSZKODOWANEGO

Gdy ofiara jest już zabezpieczona, musimy przenieść jej obciążenie z systemu napinającego, na którym jest zawieszona, na system ratownika. To również można zrealizować na kilka sposobów, ale my omówimy zastosowanie miniwciągarki.

Systemy mini wyciągania to najczęściej małe, proste systemy (4:1/5:1) ze zintegrowanymi elementami przechwytywania postępu. Ratownik wpina system do liny głównej, a nie do punktu zaczepienia uprzęży.

Na przykład, jeśli ratownik skacze po linie, wpina system do oka stelaża. Dzięki temu obciążenie poszkodowanego jest na linie głównej, a nie na ratowniku.

Drugi koniec systemu jest następnie wpinany do łącznika uprzęży poszkodowanego. Gdy system jest już założony, ratownik naciąga go, podnosząc w ten sposób ofiarę do góry i odciążając jej system. Następnie system ofiary może zostać odłączony.

W zastosowaniach przemysłowych połączenie poszkodowanego jest często połączeniem grzbietowym i jest to lina stalowa lub linka. Przed odłączeniem należy poświęcić czas na analizę połączenia i systemu.

5. OPUŚĆ POSZKODOWANEGO W BEZPIECZNE MIEJSCE

Po zabezpieczeniu i przeniesieniu poszkodowanego ratownik może swobodnie schodzić w dół. Wolę, by poszkodowany był zwrócony twarzą do mnie, a plecami do ściany. Wolę też, aby poszkodowany trzymał ręce na klatce piersiowej, aby nie miał pokusy złapania mnie za nogi lub stopy.

Ważne jest, by ratownik utrzymywał kontakt stóp ze ścianą. Pozwala to ratownikowi kontrolować bliskość ofiary do ściany i pomaga zapewnić bezpieczny i celowy ruch podczas schodzenia. Jeżeli poszkodowany chwyci cię za nogi, oderwie twoje stopy od ściany.

6. POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU URAZU SPOWODOWANEGO PODWIESZENIEM

Jeżeli poszkodowany wykazuje oznaki i objawy urazu wiszącego lub jest nieprzytomny, unikaj szybkiego przenoszenia go do pozycji leżącej. Ułożenie poszkodowanego płasko na plecach spowoduje, że wszystkie toksyny, które zgromadziły się w kończynach dolnych zaleją jego układ krążenia i najprawdopodobniej doprowadzą do zatrzymania akcji serca.

Niektóre protokoły i kontrole medyczne zalecają dożylne podawanie wodorowęglanu sodu, ale istnieją pewne kontrowersyjne dane dotyczące długoterminowej skuteczności tej interwencji. Najbardziej uzgodnione leczenie polega na powolnym przechodzeniu przez różne pozycje Fowlera.

Spróbuj ułożyć poszkodowanego w pozycji siedzącej wyprostowanej lub pełnej pozycji Fowlera na co najmniej 5 minut przed przejściem do pozycji półleżącej. Każdy ruch w kierunku pozycji leżącej płaskiej powinien być wykonywany w odstępach nie krótszych niż pięć minut. Dostęp do kroplówki i resuscytacja płynami to również rutynowe wymagania.

Bądź świadomy zagrożeń dla zawieszonych ofiar i poruszaj się w określonym celu. Bądź bezpieczny i trenuj ciężko.