Ponieważ Wielka Brytania jest częścią Unii Europejskiej, wiele przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy pochodzi z Europy. Propozycje Komisji Europejskiej mogą być uzgadniane przez państwa członkowskie. Państwa członkowskie są następnie odpowiedzialne za wprowadzenie ich do swojego prawa krajowego.

W samej Wielkiej Brytanii, jak i w dużej części Europy, prawo dotyczące zdrowia i bezpieczeństwa opiera się na zasadzie ryzyka. Główną rolą UE w dziedzinie zdrowia i bezpieczeństwa jest harmonizacja standardów w miejscu pracy i standardów prawnych oraz usuwanie barier w handlu między państwami członkowskimi.

Dyrektywa UE jest prawnie wiążąca dla każdego państwa członkowskiego i musi być włączona do prawa krajowego każdego państwa członkowskiego. Dyrektywy określają konkretne minimalne cele, które muszą być uwzględnione w prawie krajowym. Niektóre państwa wdrażają dyrektywy szybciej niż inne.

Dyrektywy są proponowane przez Komisję Europejską, składającą się z komisarzy, którzy są obywatelami każdego z państw członkowskich. Proponowane dyrektywy są przesyłane do Parlamentu Europejskiego, który jest wybierany bezpośrednio z państw członkowskich. Parlament Europejski może zaakceptować, zmienić lub odrzucić proponowane dyrektywy.

Proponowane dyrektywy są następnie przekazywane Radzie Ministrów, która może je zaakceptować kwalifikowaną większością głosów, chyba że Parlament Europejski je odrzucił - wtedy mogą one zostać zaakceptowane jedynie w jednomyślnym głosowaniu Rady. W skład Rady Ministrów wchodzi po jednym wyższym ministrze z każdego państwa członkowskiego.

Uprawnienia UE w zakresie prawa dotyczącego zdrowia i bezpieczeństwa wynikają z Traktatu Rzymskiego z 1957 r. oraz Jednolitego Aktu Europejskiego z 1986 r. W odniesieniu do zdrowia i bezpieczeństwa Jednolity Akt Europejski dodał dwa dodatkowe artykuły - 100A i 118A. W Traktacie z Amsterdamu z 1997 r. zmieniono ich numerację na odpowiednio 95A i 138A.

Artykuł 95A dotyczy norm bezpieczeństwa i higieny pracy w odniesieniu do sprzętu i instalacji, a dyrektywy w nim zawarte są wdrażane w Zjednoczonym Królestwie przez Departament Przedsiębiorczości i Reformy Regulacyjnej (Department for Business Enterprise and Regulatory Reform).

Artykuł 138A dotyczy minimalnych norm bezpieczeństwa i higieny pracy, a dyrektywy w nim zawarte są wdrażane przez Komisję/Ekspekcję ds. Celem Jednolitego Aktu Europejskiego z 1986 r. jest stworzenie "równych szans" dla wszystkich państw członkowskich, tak aby towary i usługi mogły swobodnie przemieszczać się po UE, a żadne państwo nie miało nieuczciwej przewagi nad innymi.

Harmonizacja wymagań dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa w całej UE jest jednym z przykładów "równych szans".

Pierwsze wprowadzenie dyrektywy UE do brytyjskiego prawa w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa miało miejsce 1 stycznia 1993 r., kiedy to wprowadzono dyrektywę ramową w sprawie zarządzania zdrowiem i bezpieczeństwem oraz pięć dyrektyw pochodnych, korzystając z uprawnień zawartych w ustawie o bezpieczeństwie i higienie pracy z 1974 r. Dyrektywy te, znane jako europejski sześciopak, obejmowały następujące obszary:

• Zarządzanie zdrowiem i bezpieczeństwem w pracy;
• Miejsce pracy; zapewnienie i użytkowanie sprzętu roboczego;
• Ręczne przemieszczanie, środki ochrony osobistej;
• Wyposażenie monitorów ekranowych.

Od 1993 r. do prawa brytyjskiego wprowadzono kilka innych dyrektyw UE.